Еден врнежлив ден Сара се шеташе низ улиците по градот.Таа секогаш сакаше да шета по дождот и секогаш велеше дека и помага да ги заборави секојдневните проблеми.Сара беше ученичка, и имаше 17 години.
Беше одлична ученичка,се додека не ги сретна тие плави очи и се додека не си рекоја “здраво“.Од тој ден незините родители забележаја дека нешто се случува со нивната ќерка.Почна да се шминка почна да облекува сукњи, а до пред тоа не можеа да ја наговора да облече нешто друго освем фармерки …..
А по неколку дена незиниот татко ги најде и сликите од Игор во незината фиока.Од тогаш не смееше да излегува надвор.Понекогаш кога ќе и задоцнеше автобусот и дома ќе дојдеше покасно нејзините родители не и веруваја.Сара секој ден беше се по тажна и по тажна,цело време во главата и беше Игор.
Сеуште не се познаваја доволно, а знаеа дека прпаѓаат еден на друг..Кога врнеже тие секогаш се шетаа заедно ,а тогаш Сара ќе речеше “ајде под нашето дрво “.А потоа долго време ќе седат на клупата под дрвото и ќе разговараат. Ова траеше шест месеци. Шест месеци незаборавна љубов,прекрасни денови. Потоа Сара беше цело време надгледувана од нејзините родители но тоа не можеше да му го каже на Игор.
Игор секогаш ја чекаше на клупата под дрвото,но Сара не доаѓаше.Ја немаше ,и кога ќе прашаше за неа ,сите молчеа. Сара потполно се промени. Другарките и кажаја дека Игор заминува од градот, а на тоа само рече “тука ја најдов и тука ја изгубив среќата“ Возот тргнуваше во 19.00 часот.Таа се враќаше од училиште,не замина дома замина на станица. Го најде возот кој требаше да тргне ,го најде и него,со солзи во очите.
Игор ја виде неа и скокна ,силно е гушна. Двајцата плачеа. Игор рече “ ќе престанеме Сара, што да правиме,само да живееме среќно“?.А таа само молчеше и гледаше во неговите плави очи кои беа полни со солзи. Возот тргна “збогум Сара, може ќе се сретнеме некогаш.Јас заминува а ти знај дека уште те сакам“ Долго време се гледаше раката низ прозорецот,а таа стоеше и мавташе со раката по возот.
Потоа појде дома и влезе во незината соба. Одлучи да се убие. Кога незините родители заминаја на работа,таја седеше во незината соба и размислуваше. Беше Петок 13 ти . Влезе во бањата пуште топла вода и влезе во кадата.Почна хистерично да се смее,додека умираше го изговараше името на Игор. Сара полека но сигурно чекореше кон смрта. Незиниот татко влезе во бањата и почна да вика “јас сум за се виновен,за се!“.“Јас ја убив!“.Жена му не го разбра,но кога појде и виде се онесвести.
Дојде и брза помош , но беше предоцна. Во незината соба најдоја писмо,во кое пишуваше : Петок 13 ти Драги тато “Немој да се лутиш на мене.Ова беше најдобро и најлесно решение.Не ме болеше.Мојот Игор замина од овај град а јас засекогаш од овај свет.Вие сте уште млади . Ако некогаш би имале ќерка ,дајте и го моето име Сара.
Нека има се што немав јас .Нека биди среќна. И покрај се јас ВЕ САКАМ вашата Сара“ Ден послем смрта на Сара стигна писмо од родителите на Игор,а во него пишуваше: Сабота 14 ти Драга наша Сара “Игор не е повеќе жив.
Од кога се врати ,делуваше некако изгубено .Беше Петок 13 ти. Овде врнеше дожд,не сакаше да земе чадор,незнам зошто. Другар му му викал да се тргне од патот затоа што имало кола, Игор не го послушали ,колата го удрила.Пред да умре ни рече: “Јас морам кај мојата Сара , таа ме вика “
Ни ја даде адресата да ти пишиме ДЕКА МНОГУ ТЕ САКАЛ. Родителите на Игор…
